Day 4 ออกล่าอาหารครั้งแรก

วันนี้ผมได้ออกไปล่าอาหารเป็นครั้งแรก ตั้งแต่ที่ได้เกิดมาเป็น ก๊อบลิน
ต่างจากตอนแรกที่พวกก๊อบลินเกิดใหม่นั้นจะได้อาหารเป็นหนอนตัวอ้วนๆหรืออะไรก็แล้วแต่.....เอ่อ
ไม่ ไม่ ไม่ใช่หมายความว่าผมจะไม่ชอบมันหรอกนะ ถึงพวกมันจะเป็นหนอนแต่พวกมันก็อร่อยใช้ได้เลยล่ะ

ไม่ได้หมายความว่าอาหารพวกนี้จะไม่มีวันหมดซะหน่อย เพราะแบบนั้นพวกเราจึงต้องออกไปหาอาหารเองยังไงล่ะ พวกก๊อบลินที่เป็นผู้ดูแลพวกเราบอกแบบนั้นมาอะนะ

เอาล่ะ ดูเหมือนพวกก๊อบลินจะต้องออกไปหาอาหารเองตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันที่ 4 ถือว่าเป็นบทเรียนทางธรรมชาติที่เข้มงวดใช้ได้เลย ตามปกติแล้วมันดูจะเป็นเรื่องยากถ้าหากเราออกไปหาอาหารคนเดียว เพราะงั้นผมจึงต้องมีคู่หู(หลอกล่อมันมา)

แท่นแท้นน.....ชื่อของเขาก็คือ [ก๊อบคิจิ - Gobukichi] ผมได้เขามาเป็นคู่หูหรืออย่างน้อยๆก็เป็นเหยื่อล่อและให้มันตายแทน
ระหว่างเดินทางในป่า เพียงแค่ผมหยอกล้อ ยกยอเขานิดหน่อยแค่นี้เขาก็ยอมมาเป็นคู่หูกับผมแล้ว

ก๊อบลินในโลกนี้ดูเหมือนมันจะโง่ใช้ได้เลยล่ะ
ดีแล้ว อย่างน้อยก็เป็นเรื่องง่ายที่ผมจะหลอกใช้พวกเขา

เพราะแบบนี้ไงพวกก๊อบลินจึงมีความสามารถที่จะผสมพันธุ์กับเผ่าอื่นๆได้เพราะถ้าเลือกเผ่าพันธุ์เดียวกัน ลูกที่ออกมามันก็ยังออกมาโง่เหมือนเดิม เพื่อที่จะพัฒนาเผ่าพันธุ์ดูเหมือนพวกเขาจะจับมนุษย์ผู้หญิงมาข่มขืนจนกว่าจะตั้งท้องเลยสินะ

พวกคุณต้องไม่เชื่อแน่ๆ เมื่อวานผมเจอดาบขึ้นสนิมเล่มหนึ่งเข้า มันอยู่ในส่วนลึกของถ้ำ ขณะที่ผมยกดาบขึ้นมาดู ผมถึงกับตะลึงไปเลย ก็ภายในห้องด้านหน้าของผมมีมนุษย์ผู้หญิงอยู่เต็มไปหมด หลายๆคนมีเศษผ้าคลุมตัวอยู่ แสดงให้เห็นเลยว่าพวกเธอนั้นมีค่ามากกว่าพวกก๊อบลินด้านนอกซะอีก

เหมือนกับว่าพวกสาวสวยหลุดเข้ามาในที่ที่โหดร้ายเอามากๆ ทั่วร่างของพวกเธอเปื้อนไปด้วยของเหลวสีขาวขุ่น (o///o)
ร่างกายที่ดูอ่อนล้า ลมหายใจที่รวยริน เหมือนพวกเธออยู่ริมขอบเหวแห่งความตายและพร้อมร่วงหล่นลงไปได้ทุกเวลา
ผมไม่อยากนึกถึงเหตุการณ์ที่พวกเธอต้องเจอเลย มันคงจะดูโหดร้ายทารุณเอามากๆ

ดูจากสภาพร่างกายตอนนี้ของผม ผมรู้ดีว่าผมทำอะไรได้บ้างในตอนนี้
ผมพนมมือของตัวเองแล้วท่อง " นะโม อามิตาพุทธ "
ก็รู้นะว่าสิ่งนี้มันไม่ได้ช่วยอะไรให้พวกเธอดีขึ้น จะเรียกว่าปลอบใจก็คงยังไม่ได้
บางทีแม่ผู้ให้กำเนิดผม ก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้น แต่มันสายไปที่จะคิดเรื่องนี้
ผมลบความคิดทิ้งแล้วเดินหนีออกไป...............

เอาล่ะกลับมาต่อกันที่เดิม มันดีกว่าการล่าคนเดียวจริงๆน่ะแหละ การออกมาทำงานด้วยกันสองคนแบบนี้ แต่ก็มีเรื่องน่าเศร้าอยู่นิดหน่อย ไอ้ [ก๊อบคิจิ] มันคิดจะกินเหยื่อที่พยายามช่วยกันล่ามาได้คนเดียว
ผมเลยต้องหวดไม้สั่งสอนไปซะหน่อยถึงจะไม่อยากทำก็เถอะนะ (หมั่นไส้โว้ยย)
ถ้ายังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร ก็คงร่วมทีมกับผมได้ลำบาก แต่เขาก็ยอมผมแต่โดยดีนะ (สะใจเล็กน้อย)

การล่าครั้งแรกของเราคือเจ้ากระต่ายสีน้ำตาลขนาด 20cm
มันมีเขายาวงอกออกมาจากหัว ดังนั้นผมเลยตัดสินใจเรียกมันว่า
[ฮอร์นแร๊บบิท - Horrned Rabbit] แม้ว่าเขาของพวกมันจะคม แต่ดูเหมือนมันจะเล็กเกินกว่าที่พวกมนุษย์จะใช้งาน แต่ถึงอย่างนั้น
มันเป็นขนาดที่เพอร์เฟ็คมากๆสำหรับพวกก๊อบลิน มันไม่ได้คมเหมือนใบมีด แต่มันสามารถเจาะทะลุได้เหมือนพวกดาบปลายแหลม

[ก๊อบโรว ได้รับ เขาสัตว์ขนาดเล็ก]

ขณะที่ผมหยิบเขาขึ้นมา ก็มีประกาศดังก้องอยู่ในหัวของผม เอ๊ะ...หรือบางทีผมอาจจะคิดไปเอง

โอ้ใช่แล้ว ผมลืมบอกพวกคุณไปซะสนิทเลย ชื่อของผมคือ [ก๊อบโรว - Goburou]
ที่ตาเฒ่าก๊อบลินตั้งให้เมื่อผมลืมตาตื่นขึ้นมาครั้งแรก

ถึงจะดูไม่ค่อยมีรสนิยมเท่าไหร่ แต่ผมก็ไม่ได้เกลียดมันหรอกนะและก็ไม่ได้ต้องการใช้ชื่อก่อนหน้านี้ด้วย ช่างมันเถอะ....

แม้ว่าผมจะได้เขากระต่ายมาเป็นอาวุธแล้ว แต่การถลกหนังพวกมันก็ยังเป็นเรื่องที่ลำบากอยู่นิดๆแฮะ และมันก็กดดันผมเข้าไปอีกถ้าเผลอหันไปมอง [ก๊อบคิจิ] นั่งน้ำลายยืดอยู่ข้างๆผม
เห็นแก่มิตรภาพและความสงบสุข ผมจึงแบ่งเนื้อกระต่ายกันคนละครึ่ง ผมจะได้มีสมาธิกับการถลกหนังกระต่ายต่อ แต่มันก็ลำบากอยู่ดี ผมจึงตัดสินใจกินมันทั้งเนื้อและหนังไปพร้อมกันเลยนี่แหละ

อาาห์ ผมหาอาวุธได้และมีเนื้อกินตั้งแต่วันแรกที่ออกล่า เนื้อสดๆนี่มันช่างแสนอร่อย แต่หนอนพวกนั้นก็ไม่เลวหรอกนะ แต่เสียดายที่พวกคนอื่นๆไม่มีทางได้กิน....




แปลโดย : Shiba Inu