Day 2 วันนี้ทำได้แค่นอนอย่างเดียวสินะ

ผมตื่นขึ้นมากับเสียงอะไรบางอย่างตีกัน
เมื่อผมลืมตาขึ้นผมพยายามเก็บข้อมูลเพิ่ม ด้วยเหตุผลอะไรซักอย่าง
ผมขยับหัวตัวเองไม่ได้ เพราะงั้นผมเลยเก็บข้อมูลอะไรไม่ได้มากนัก
แต่ผมก็เข้าใจได้อย่างนึง แม้มันจะน่าเศร้า การเกิดใหม่อีกครั้งของผมมันไม่ใช่ความฝัน หรือ เป็นภาพหลอนที่ผมสร้างขึ้นตอนเมาแต่อย่างใด


ด้วยความพยายามอันน้อยนิด ผมพยายามมองเพิ่มขึ้นอีกนิดแม้จะเห็นอะไรไม่ชัด แต่ก็ได้ข้อมูลเพิ่มเติมมากขึ้น นั่นคือตอนนี้ ผมอยู่ใจกลางถ้ำ
ดูเหมือนว่าจะเป็นถ้ำธรรมชาติ เพราะผมไม่เห็นมีอะไรบ่งบอกว่ามันถูกสร้างขึ้นมา  แต่ที่เลวร้ายที่สุดดูเหมือนจะเป็นไอผ้าขี้ริ้วที่มันแข็งและสกปรกห่อตัวผมเนี่ยแหละ 
และพื้นดินข้างหลังที่ถูกขุดขึ้นมามันทำให้ หลังผมรู้สึกไม่สบายใจ แถมก้อนกรวดมันยังขูดหลังผมจนเจ็บไปหมดอีก......แต่ช่างมันเถอะ ไม่ได้สำคัญอะไร

ที่สำคัญก็คือ

มีเด็กจำนวนมากที่น่าเกลียด มีผิวสีเขียวและหูที่แหลมคมเห็นได้ชัด และถึงแม้ว่าผมจะได้ใส่เสื้อผ้า แต่เด็กพวกนี้นอนหลับและล้อนจ้อนกันหมด
มีประมาณ 30 คนอยู่แถวๆนี้ และเหมือนจะมีอยู่อีก 20 กว่าคนที่ขนาดพอๆกับลูกมนุษย์ ส่วนเด็กที่ตัวใหญ่กว่านั้นก็ประมาณเด็กหัดเดินหรือโตกว่านิดหน่อย

ดีล่ะ.....เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าผมได้กลับชาติมาเกิดใหม่ พอผมได้ลองมองๆและขยับมือ ทั้งผิวและรูปร่างก็เหมือนก๊อบลินรอบๆตัว
และพอมองดูแน่ละนิ้ว ก็เห็นภาพของเล็บสีดำชัดเจนอยู่ตรงหน้า ถ้าไม่เรียกว่ากลับมาเกิดใหม่ แล้วจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ ?
แต่ผมสงสัยอย่างนึง พอมองดีๆแล้ว แขนของผมกลายเป็นที่หนุนหัวให้ก๊อบลินตัวน้อยๆที่นอนอยู่ข้างๆซะแล้ว

เห็นได้ชัดเลยว่า ความสามารถพิเศษของผมถูกลดประสิทธิภาพลงหลังจากเกิดในร่างใหม่นี้
ผมล่ะอยากจะร้องไห้จริงๆ ให้ตายสิ ถึงร่างกายจะขยับได้ไม่สะดวก แต่ทำไงได้ล่ะ ก็เพิ่งจะเกิดนี่หว่า
เพราะงั้นวันนี้ ผมก็เหมือนเด็กแรกเกิดคนอื่นๆที่ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการนอนหลับ


ผม....ไม่สามารถหนีจากความเป็นจริงนี้ได้เลย



แปลโดย : Shiba Inu