Day 12 ลอบโจมตี

วันนี้พวกเราออกล่าตามปกติ เหมือนเดิมพวกเราประสบความสำเร็จในการล่า งูรัตติกาล,ฮอร์น แร้บบิท,แรคคูนเกราะ ได้เป็นอย่างดี ตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นแล้วก็กลับไปที่ถ้ำเหมือนเดิมทุกวัน

ก๊อบลินแบบเราต่างจากพวกมนุษย์ตรงที่มนุษย์มีสกิล [Night Vision] ทำให้สามารถมองเห็นได้ในที่มืด
เพราะงั้นนี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเราจึงไม่ล่าต่อไปยันตอนพระอาทิตย์ตกดิน และในยามค่ำคืนพวกมอนส์เตอร์จะแข็งแกร่งขึ้นแถมยังมีพวกตัวอันตรายที่ออกล่าตอนกลางคืนอีก เพราะงั้นมันจึงไม่ปลอดภัยสำหรับพวกก๊อบลิน
ใช่แล้ว ก๊อบลินนี่มันเป็นสายพันธุ์ที่อ่อนแอไร้ที่ติจริงๆเลย

พวกตัวที่ออกมาตอนกลางคืนคร่าวๆที่ผมรู้ก็มีดังนี้
[หมีแดง Red Bear] คล้ายกับหมีน้ำตาลแต่มีขนสีแดง
[ม้าสามเขา Triple Horned Horse] ก็คล้ายๆกับม้าแต่ลำตัวเรียงไปด้วยเกล็ดสีน้ำตาลอ่อน บนหัวมีเขางอกออกมา
[แมงมุมปีศาจ Demon Spider] เป็นแมงมุมที่ขนาดประมาณ 60 เซนติเมตร จุดเด่นคือกระดองที่มีลวดลายสีเหลืองแถมยังแข็งกว่าเหล็กอีกตะหาก
[กรีนสไลม์ Green Slime] พวกนี้ก็ดูอ่อนๆเหมือนก๊อบลินน่ะแหละ แต่จุดเด่นคือมีสกิล [กันการโจมตีกายภาพ] 
ละก็อื่นๆอีก ผมนึกไม่ออกแล้วแฮะ

ผมไม่มีแรงจูงใจจะฆ่าพวกมันเลย คงเพราะพวกมันอยู่ในระดับที่สูงกว่าผมมากเกินกว่าจะชนะได้ แถมพิษของผมตอนนี้ก็ระดับต่ำเกินกว่าจะฆ่าได้ แปปเดียวก็คงหมดฤทธิ์แล้วล่ะ

เอาล่ะกลับไปถ้ำซึ่งเป็นสถานที่ปลอดภัยที่สุดของผมดีกว่าในขณะที่ผมกำลังหลับ ผมรู้สึกว่าผมกำลังถูกลอบโจมตี ต้องขอบคุณสกิล [Sense Presence] ที่ทำงานตลอดเวลา ปัญหาที่เจอคือเป็นก๊อบลินรุ่นเดียวกันกับผมนี่เอง พวกเขามากัน 6 คน และด้วยสติปัญญาที่อัพเกรดมาเล็กน้อยพวกเขาจึงเลียนแบบที่จะใช้กิ่งไม้เป็นอาวุธ 

การลอบโจมตีผมไม่สำเร็จทำให้พวกเขาอึ้งกันเล็กน้อย ผมจึงไม่พลาดโอกาสที่จะโต้กลับ ผมดันเผลอฆ่าก๊อบลินไปตัวนึง ด้วยสกิล [Venom] สร้างพิษที่ออกมาจากปลายอาวุธ , ก็คงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว
ส่วนตัวอื่นๆผมจึงใช้แค่พิษคลายกล้ามเนื้อจัดการแทน เหมือนกับที่ผมเคยใช้กับ ก๊อบคิจิ พวกที่เหลือขยับไม่ได้แม้แต่จะถือท่อนไม้ ได้แต่นอนกลิ้งไปมารอบๆ

เรื่องนี้คงเล่ากันไปถึงพรุ่งนี้เช้าเลย ส่วนพวกที่โดนพิษระดับปกติไม่ถึงตาย ไม่นานก็คงจะดีขึ้น เพราะพวกก๊อบลินมีอัตราฟื้นตัวที่ดีอยู่แล้ว แต่คงสายไปสำหรับ 1 ในนั้น

อย่างไรก็ตาม ในถ้ำตอนนี้มันเริ่มมีเสียงจอแจกันเนื่องจากพวกก๊อบลินที่ตื่นขึ้นมาซุบซิบกันเพราะเรื่องนี้ ผมคิดว่าพวกเขาคงจะพูดอะไรกันบางอย่าง แต่ปู๊ก๊อบลินที่เป็นเหมือนผู้นำของพวกเรา กล่าวแค่ว่ามันเป็นเรี่องปกติที่ปลาใหญ่กินปลาเล็ก ผมหันไปมองพวกเขาด้วยสายตาที่เวทนาเล็กน้อย..

ผมคิดว่าผมจะโดนลงโทษเพราะฆ่าเผ่าพันธุ์เดียวกัน แต่ขอบคุณทีดูเหมือนผมจะไม่ได้โดนว่าอะไร

แต่ดูเหมือนก๊อบมิจัง ยังไม่ได้เข้าใจสถานการณ์และทำให้พวกคนอื่นๆกลัวจนหัวหดเลย
ถึงผมพยายามจะรั้งเธอจากด้านหลัง ผมหัวเราะไม่ออกเลยกับสถานการณ์แบบนี้ ผมอุตส่าออมมือกับพวกที่มาโจมตีผมแล้วแต่ดูเหมือนก๊อบมิจัง... เฮ้ ไม่นะ!!! กระดูกก๊อบลินมันไม่ได้หันไปทางนั้นนนน !! ดีนะที่ไม่ใช่ตรงคอ ไม่งั้นคอพวกเขาคงจะขาดไปแล้วแน่ๆ 

ส่วน ก๊อบคิจิ ก็นอนหลับไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรกับเขาเลยถึงจะเสียงดังขนาดนี้ เขาดูเหมือนเด็กที่กำลังเติมโต ก็แหงล่ะตัวเขาใหญ่ที่สุดในรุ่นของพวกเราเลยสูงกว่าผมตั้งสิบเซ็น ผมควรจะให้เขานอนต่อไปเพราะเขาเป็นถึงแนวหน้าของกลุ่มเรา ควรจะต้องพักผ่อนให้มากๆ ผมคงไม่ยินดีเท่าไหร่ถ้าหากเขาตื่นมาอาละวาดอีกคน

ส่วนก๊อบมิจังผมก็ได้ให้ยาพิษอ่อนๆ แล้วก็พาเธอกลับไปนอนที่เตียง หลังจากนั้นผมก็ต้องลากศพก๊อบลินที่ผมฆ่าตายออกไปทิ้ง มันคงไม่ดีหรอกนะถ้าจะให้ห้องนอนของผมเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

ต้องขอบคุณสกิล [Pump Up] ร่างกายของผมจึงแข็งแรงขึ้่น ทำให้ผมเคลื่อนย้ายศพได้เสร็จเร็วขึ้น ระหว่างทางผมเลยแวะกินมันไปด้วย เพราะผมสนใจอะไรบางอย่าง

ตามความคิดของผม อื้มม...มันไม่อร่อยเอาซะเลย ผมไม่คิดว่ามันจะห่วยแตกขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมคิดว่ามันไม่ได้อร่อยไปซะทุกอย่าง ผมว่าผมกินแค่แขนข้างเดียวก็เกินพอแล้วล่ะ

วันนี้ผมเหนื่อยมามากละ ผมคงต้องขอตัวไปนอนก่อน...

แปลโดย : Shiba Inu