Day 16 ความปรารถนา

วันนี้พวกก๊อบลินรุ่นเดียวกับผม มาคุกเข่าข้อร้อง "ได้โปรด ช่วยสอนวิธีออกล่าให้พวกเราด้วยเถอะ" พวกก๊อบลินในถ้ำก้มหัวลงกราบเท้าขอร้องผม มันช่างเป็นภาพที่น่าชมจริงๆ

คุณเห็นมั้ย พวกก๊อบลินที่ผมนำอาหารมาให้ครั้งที่แล้ว ตอนนี้พวกเขาสามารถล่าฮอร์น แร้บบิทได้แล้ว แต่อย่างไรก็ตามพวกเขายังไม่สามารถที่จะทำอะไร งูรัตติกาล ได้อยู่ดีและโดนฆ่าไปตามระเบียบ เพราะงั้นพวกเขาจึงต้องการผม หรือผมควรจะพูดว่า ผมจะสอนวิธีต่อสู้กับงูรัตติกาลดี 

"พวกเราจะได้ประโยชน์อะไรจากสิ่งนี้ล่ะ ? " ผมถามพวกเขา แล้วพวกเขาจึงตอบกลับมาว่าจะยกส่วนหนึ่งของวันนั้นให้

ดีล่ะ ก็ไม่ใช่ข้อเสนอที่แย่ซะทีเดียว ก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขึ้นเหนือหัว (เที่ยงวัน) ผมจัดการให้พวกก๊อบลินที่ยังมีชีวิตรอดมาร่วมฝึกซ้อมด้วยกันกับก๊อบคิจิและก๊อบมิจัง ตามกฏปลาใหญ่กินปลาเล็ก ผมเริ่มที่จะซัดพวกเขาด้วยมือเปล่าโดยไม่แยกชาย-หญิง ผมอยากให้พวกเขาเรียนรู้ด้วยร่างกายของตัวเองเพื่อปลุกสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของพวกเขาขึ้น ผมทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆ จนถึงขีดจำกัดโดยที่ไม่ทำลายร่างกายของพวกเขาเสียก่อน

ผลสุดท้าย ทุกคนรวมทั้งก๊อบคิจิและก๊อบมิจังก็ไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะขยับได้อีก
สำหรับพวกก๊อบลินที่ฝึกและทำงานจนฟุบกับที่ไปแล้ว ผมเลยวางแผนที่จะทำอุปกรณ์ให้พวกเขาใส่กันบ้าง มันคงจะไม่มีประโยชน์อะไรถ้าหากสิ่งที่ผมฝึกให้พวกเขา มาเสียเปล่าถ้าหากพวกเขาตายไป

ส่วนก๊อบมิจังถึงแม้จะเหนื่อยล้าขนาดไหนก็ยังอุตส่าโชว์ชุดและสร้อยขอของผมให้พวกผู้หญิงคนอื่นๆดู แต่ผมจะพยายามทำเป็นไม่สนใจ ช่วงบ่ายผมจึงออกไปล่าคนเดียวนับตั้งแต่ที่ผมได้เกิดใหม่ แทบไม่น่าเชื่อเลยรอบๆป่าตอนนี้มันเหมือนเป็นสนามหญ้าสำหรับบ้านของผม ผมสามารถหาอาหารให้ทุกคนได้อย่างง่ายดาย

เย็นวันนั้นผมได้เดินเข้าไปในส่วนที่พวกมนุษย์ผู้หญิงถูกจับ ตั้งแต่ที่ผมกลายเป็นฮ้อบก๊อบลินผมดูเข้าใกล้ความเป็นมนุษย์มากบางทีอาจจะมีบทสนทนาบางอย่างเกิดขึ้นก็ได้ ผลที่ได้ก็คือไม่มีการสนทนาใดๆเกิดขึ้นเลยระหว่างผมกับพวกเธอ สภาพของพวกเธอเหมือนสิ่งของที่พังทลาย นัยน์ตาของพวกเธอเหมือนคนที่ตายไปแล้ว และน้ำลายที่ไหลยืดออกมาเหมือนคนที่ไม่มีสติ
พอมองดูแล้วราวกับว่าพวกเธอไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว มีแต่กลิ่นของความตายคลุ้งเต็มไปหมด

เทียบกับครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นพวกเธอ ตอนนี้สภาพของพวกเธอมันเลวร้าย
กว่านั้นเสียอีก ถึงจะเวลาไม่นาน สาวน้อยคนหนึ่งก็ได้ตั้งครรภ์ มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ผมก็ยังคงสงสารพวกเธอ ผมไม่สามารถช่วยอะไรได้ ผมได้แต่คิดว่าสาวน่ารักแบบนี้ควรจะได้แต่งงานและมีครอบครัวที่ดี แต่เธอกลับต้องมาจบลงที่นี่ ถูกข่มขืนซ้ำแล้วซ้ำอีก

ผมไม่อยากให้เรื่องนี้มันดำเนินต่อไป ผมจึงถามพวกเธอ

"พวกเธอ ปรารถนาที่จะตายหรือไม่ ? "

ถ้าหากเป็นตัวผมเมื่อก่อน ผมคงทำได้แค่พนมมือขึ้นมาสวดมนต์ให้พวกเธอ แต่ตอนนี้ผมกลายเป็น ฮ้อบก๊อบลินแล้ว ถ้าถามว่าทางเลือกตอนนี้ของผมน่ะหรอ ? ผมสามารถฆ่าหรือช่วยหญิงสาวเหล่านี้ก็ได้ถ้าหากพวกเธอขอ
ผมรับประกันความปลอดภัยของพวกเธอด้วยตัวผมเองเลย
แต่คำถามของผมก็ยังคงไร้ซึ่งคำตอบ.... 
มีการเคลื่อนไหวที่ริมฝีปากของพวกเธอเล็กน้อย และเธอจำได้เพียงแค่วิธีการทำให้น้ำตาร่วงโรยลงมาจากตา ผมเข้าใจความตั้งใจของพวกเธอ ผมหยิบขวดขนาดเล็กที่บรรจุของเหลวบางอย่างไว้ หลังจากนั้นผมก็มอบให้พวกเธอและผมก็เดินจากไปโดยไม่มองหันหลังกลับไปอีกเลย........





แปลโดย : Shiba Inu