Day 25 ฝูงหมาป่า

วันนี้ผมจับคู่ฝึกกับก๊อบลินตัวอื่นในช่วงเช้า มีบางตัวที่ทำให้ผมเริ่มรู้สึกตึงมือขึ้นมาบ้าง จะว่าไปพักนี้เริ่มจะไม่มีใครตายจากการออกล่าอีกแล้ว ผมรู้สึกภูมิใจในตัวพวกเขาที่การสอนของผมมันไม่สูญเปล่า

หลังจากจบการฝึกช่วงเช้า พวกเราชวนกันออกไปล่าสัตว์และพบเหยื่อใหม่ที่เก่งกว่าแมงมุมปีศาจ เราพบกลุ่มหมาป่าจำนวน 16 ตัว พวกมันปกคลุมไปด้วยขนสีดำที่เหมือนกับเหล็กกล้า ผมเรียกพวกมันว่า "Black Wolves" ผมจึงตัดสินใจสังเกตพวกมันอย่างเงียบๆก่อน ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนพวกมันจะยุ่งอยู่กับการกินเหยื่อ โชคดีจริงๆที่พวกเราซ่อนตัวอยู่ใต้ลมทำให้พวกมันไม่รู้ตำแหน่งของเรา เหยื่อผู้โชคร้ายเหมือนจะเป็นโคโบลด์ตัวหนึ่ง

นอกเหนือจากนั้นมีหมาป่าตัวใหญ่ท่าทางอันตรายที่ขนาดมากกว่าตัวอื่นๆถึงสองเท่า ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นจ่าฝูงของพวกมัน
ถ้าหากว่าเราต่อสู้ซึ่งๆหน้า คาดว่าจะได้รับบาดเจ็บไม่น้อย เพราะจำนวนของมันมากเกินไป เพราะงั้นผมจึงเลือกที่จะจู่โจมแบบทีเผลอไม่ให้พวกมันตั้งตัว

ก๊อบมิจังยิงลูกศรออกจากหน้าไม้ไปเจาะลำตัวของมัน ทำให้มันตกอยู่ในความงุนงงขณะกำลังกินเนื้อโคโบลด์ ในเวลาเดียวกันลูกศรของก๊อบเอะจัง ก็ยิงเจาะไปที่ลำคอของมันอีกดอก ปกติแล้วหัวหน้าหมาป่าคงไม่ตายทันทีกับแค่ลูกศรธรรมดาพวกนี้หรอก แต่ที่ยิงไปคือลูกศรที่ผมเคลือบพิษร้ายแรงเอาไว้ มันเดินโซเซไปมาแล้วตัวกระตุกซักพัก จากนั้นก็ลงไปนอนน้ำลายฟูมปากอยู่กับพื้น

ถึงแม้มันจะยังไม่ได้ตายทันที พวกเราจึงยิงไปที่ลำคอมันอีกดอกนึงเพื่อไม่ให้มันทรมาน ด้วยวิธีนี้เป็นการทำให้กลุ่มของพวกหมาป่าแตกตื่นอย่างกระทันหันเมื่อจ่าฝูงตายไป จากรูปแบบที่พวกเราสร้างขึ้นผมและก๊อบคิจิพุ่งเข้าไปโจมตีประชิดอย่างรวดเร็ว 

แม้ว่าตั้งแต่ผมเกิดมาในชีวิตใหม่ ผมเพิ่งได้ต่อสู้กับมอนสเตอร์ประเภทหมาป่าเป็นครั้งแรก มันง่ายซะจนผมไม่ต้องใช้ความสามารถใดๆเลย เมื่อผมเข้าใกล้พวกมัน พวกหมาป่าแยกเขี้ยวใส่ผมและกระโจนเข้ามากัด ผมจึงแทงดาบที่เคลือบพิษของผมทะลุเข้าไปในปากของมันซะเลย ด้วยแรงปะทะจากทั้งสองฝ่ายทำให้ผมเฉือนเนื้อเจาะผ่านกระดูกและเข้าไปทำลายสมองของมัน

ผมเหลือบไปเห็นพวกหมาป่ากำลังวิ่งหนีด้วยความสับสน ผมจึงเสกใบมีดน้ำแรงดันสูงผสมด้วยประจุไฟฟ้าเฉลือนไปที่เท้าของพวกมัน

ส่วนการต่อสู้ระหว่างก๊อบคิจิคุงกับหมาป่า ขวานของเขาไม่สามารถสับผ่านขนของพวกมันได้ แต่ด้วยแรงช้างสารทำให้กระดูกของพวกมันแหลกละเอียด แล้วใช้โล่กระแทกคอของพวกมันจนหัก ท่ามกลางความวุ่นวายก๊อบมิจังและก๊อบเอะจังก็ยังช่วยลดจำนวนของพวกมันไปได้อีกเยอะพอสมควร

หลังจากนั้นพวกหมาป่าก็สูญเสียการทำงานเป็นทีมและการกัดก็ดูไร้ประโยชน์ไปเลย ทำให้ไม่มีพวกมันตัวไหนรอดไปได้ซักตัว เมื่อทุกอย่างจบลง พวกเรา 3 คนก็ทำการนั่งหั่นพวกหมาป่าเพื่อเก็บขนของพวกมันมาใช้งานภายหลัง ผมคิดว่ามันน่าจะนำไปทำเป็นเสื้อผ้าได้แถมขนของพวกมันก็ยังดูสวยอีกด้วย

ส่วนก๊อบคิจิคุงผมสั่งให้เขาไปยืนสังเกตการณ์รอบๆ ถึงจะดูเงอะงะไปซักหน่อยแต่ก็วางใจได้ เพราะถึงแม้ก๊อบคิจิจะคอยระวังหลังให้แต่ผมก็ยังเปิด
ฟังก์ชั่น 【Sense Presence】 เอาไว้อีกชั้นนึง ที่ผมทำแบบนี้ก็เพื่อฝึกการสังเกตให้ก๊อบคิจิไปในตัว

ก๊อบมิจังและก๊อบเอะจังตัดขนของพวกมันได้มากพอตัว ดูเหมือนพวกเธอจะได้รับความสามารถ [Dismantle รื้อถอน] ทำให้ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ หลังจากนั้นพวกเราก็รวบรวมขนไว้กองเดียวกันและจัดการกินเนื้อพวกมันโดยแบ่งกันคนละ 4 ตัว

ความสามารถ : [Pack Leadership จ่าฝูง] เรียนรู้แล้ว

ความสามารถ : [Pack Hunting Proficiency] เทคนิคการล่าเป็นกลุ่ม]
เรียนรู้แล้ว

ความสามารถ : [Steel Hide กายาเหล็ก] เรียนรู้แล้ว

ผมคิดว่าความสามารถของพวกหมาป่าเหมาะสมกับพวกมันดีนะ  
[Pack Leadership จ่าฝูง]และ[Pack Hunting Proficiency เทคนิคการล่าเป็นกลุ่ม] เหมาะสำหรับการทำงานเป็นกลุ่มมากๆ

[Pack Leadership] จะทำให้ผมสั่งการคนอื่นๆได้อย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพมากขึ้น มันช่วยเพิ่มความสามารถในการทำงานเป็นทีม

[Pack Hunting Proficiency] จะทำให้สมาชิกทั้งหมดเคลื่อนที่ตามคำสั่งของผมโดยไม่มีใครทำตัวแตกคอกออกไป

[Steel Hide] ช่วยเพิ่มพลังป้องกันของชุดประเภทหนังสัตว์ ยิ่งไปกว่านั้นยังรวมไปถึงผิวหนังและเส้นผมของผมด้วย 
ตอนเปิดใช้งานความสามารถนี้ผมหยิกผิวหรือดึงเส้นผมโดยไม่รู้สึกเจ็บเลย ผมคิดว่ามันต้องมีประโยชน์ในอนาคตแน่ๆ

ระหว่างเดินทางกลับผมก็แวะล่าแมงมุมปีศาจและสไลม์สีเขียว หลังจากนั้นก็ทานอาหารค่ำและเข้านอน...